ندیدم آینه ای چون لباس خاکی ها...

همان قبیله که بودند غرق پاکی ها...

به عشق زنده شدند«عند ربهم»بودند...

شده است حاصل آنها ز سینه چاکی ها...

دلیل غربتشان اهل خاک بودن ماست...

نه بی مزار شدنها ،نه بی پلاکی ها...

به آسمان که رسیدند رو به ما گفتند...

زمین چقدر حقیر است:آهای خاکی ها...

یاد پلاک بخیر که شماره ی پرواز بود ؛

یادچفیه بخیر که علامت زهد بود ؛

یاد پوتینهایی بخیر که مشکی بودند اما از پس خود

 ذره ای تیرگی و تاریکی بر جای نگذاشتند؛

یاد لباسهایی بخیر که از بس عزیز بودند،

 خدا زمین را به رنگ آنها آفرید؛

یاد بیسیم بخیر که رابط آن ها و آسمان بود؛

یاد مین بخیر که سکوی پرواز بود ؛

یاد گلوله ها بخیر که قاصد وصال بودند؛

یاد سنگر بخیر که مفصل ترین میهمانی اشک و

خلوص را بدون خرج های کلان ترتیب می داد؛

کوتاهی  کردیم...  فریب خوردیم ... فراموش کردیم ...

شهدا  شرمنده ایم ....

به یاد شهدا،جانبازان و ایثارگران 

وبیاد همه فرزندان شهدا

ولی درد دارد....

درد...

به مادر قول داده بود برمی گردد،

چشم مادر که به استخوان های بی جمجمه افتاد،

لبخند تلخی زد و گفت:بچه ام  سرش میرفت اما قولش نمی رفت!

دلنوشت :

تلنگر کوچکی است باران، وقتی فراموش می کنیم آسمان کجاست

آیا میدانید دلیل اینکه شما الان با آرامش و امنیت کامل ، این متن رو میخونی

از جان گذشتگی هزاران شهید است که فراموششان کردیم ؟

با گریه های نیمه شبش خو گرفنه بودم 
ولی آن شب ناله اش طوری دیگر بود 
بعداز نماز صبح ازش پرسیدم 
آقا صالح  دیشب خیلی نور بالا میزدی خبری بود؟ 
چشمانش پر از اشک شد سر پائین انداخت و حرفی نزد ...
دوباره پرسیدم دلاور طوری شده بود؟ 
جواب نداد و خواست بلند شه بره  دستش را گرفتم  نشست
گفت : مومن فاصله ما تا  شهادت چه قدر است..!! 
 گفتم :نمیدونم 
 گفت : یک قدم و آن قدمی است که روی خودمان بگذریم و من هنوز نتونستم این قدم را بردارم ...

از خاطرات همرزم شهید

هدیه به روح شهید  صالح الهیارلو از فرماتدهان لشکر عاشورا