سلام سردار...حالت چطور است سردار؟ حتماً خوبی که این‌گونه در قاب آفتاب می‌درخشی. حتماً آن‌قدر خوبی که چشمانت در شب تاریک هم دنیایمان را روشن می‌کند. راستی از چشمانت چه خبر؟ کدام کبوتر در سایه‌سارش خیمه انداخته است؟! کدام فاخته در عمق نگاهش نغمه‌سرایی می‌کند؟! از تو چه پنهان سردار، کربلا در کربلا بودی انگار... ببین! تو، هم دل دادی و هم سر ... تو هم جان دادی و هم عشق ... نشان به همان نشان که تو آن‌گونه دیدی و فهمیدی که جان فدا کردی؛ می‌بینی بین تو و من فرق زیاد است

حقیقت کربلایی بود که در تو جوشید. با هر نام و با هرنشانی باید باشی، دنیای من با تو هویت می‌گیرد. با همین نشانه‌ها در کنارت بزرگ می‌شویم و عمق می‌گیریم. می‌بینی برای جنگ فرقی نمی‌کند از کجا به کجا برسد ... از کدام خانه به کدام کشور...از کدام مادر به کدام پسر... فرقی نمی‌کند، بزرگی‌ات عالم‌گیر است ... نفس‌گیر است...

ت-منصوری